Jobhunting 2

Afgelopen week hebben we 2 gigantische zand/stof stormen gehad, het begon vroeg in de morgen in Sydney en trok langzaam in noordelijke richting. Dit gaf indrukwekkende visuele taferelen, ondanks het feit dat sommige mensen dachten dat de wereld verging. In Sydney was de gehele lucht rood gekleurd, een fenomeen niet onbekend, maar niet op deze schaal.

Soms gaan die stormen de gehele wereld rondt. Ik kan me nog een keer herinneren toen we nog in Nederland woonde dat op een zekere dag alle auto's onder het stof zaten, toen werd er ook vermeldt dat dit uit Australië was gekomen. Dus wie weet krijgen jullie daar in Nederland ook nog wat van te pakken, het is inmiddels ook al in New Zealand terecht gekomen. Natuurlijk ging deze storm gepaard met harde windstoten die funest zijn als er bosbranden woeden of dreigen, met als gevolg dat er de nodige bosbranden woeden in Australië inclusief onze regio de Clarence Valley. Een brand was zo erg dat de Pacific Highway voor een uur was gesloten om de veiligheid van de brandweer lieden en automobilisten te garanderen, het zicht was niet meer dan 1 meter door de rook die gepaard ging met de brand. Nu het sluiten van de Pacific highway is niet echt populair bij een hoop instanties, je moet je de Pacific Highway voor stellen als de belangrijkste weg naar het noorden (Sydney - Brisbane), een soort A2 als in Nederland. Het schijnt dat een paar minuten sluiten van de Pacific Highway vele miljoenen kost voornamelijk in de transport sector. En als dit gebeurt er opeens een hele hoop meer hulp tot je beschikking is, uiteindelijk is er een bulldozer geregeld om een pad door het bos te creëren dat als fire break gebruikt kon worden, en het vuur onder controle was. Het hele gebeuren was s'avonds op TV in het nieuws te zien.

Afijn deze week stond in het kader van wat het Australische leger me kon bieden op het banen front. Na een overnachting te hebben gehad bij m'n maat Kenny was ik op weg naar Coolangatta en kwam midden in de zandstorm terecht, desalniettemin toch op tijd op plaats van bestemming aangekomen. Na een inleidend praatje te hebben gehad en een van de kandidaten op z'n nummer werd gezet, omdat z'n surf outfit en slaperig hoofd niet echt werd geapprecieerd, moesten we een aptitude test gaan doen. Dit is een test om een indruk te krijgen van je intelligentie peil. Een van de testen was wiskundig georiënteerd , waar ik altijd erg goed in was, maar dit was toch wel een hele tijd geleden. Vragen met betrekking tot Cosinus and Sinus was ik toch wel een beetje vergeten. Na de test bleek dat ik het tot mijn verbazing goed had volbracht en een legio van banen tot m'n beschikking had om uit te kiezen. Maar omdat ik niet bereid om te verhuizen zijn er alleen functies beschikbaar in het reserve leger. Deze banen zijn zo opgezet dat je ze naast een normale baan kan volbrengen, wat inhoudt dat elke dinsdag avond wordt geoefend en 1 weekend in de maand. Nu wil ik net iets meer, wat mogelijk schijnt te zijn maar dat moet ik eerst zien te regelen in het lokale depot in Grafton. Elke dinsdagavond is er ook een voorlichting dus ga ik daar maar eens kijken. Verder omdat ik ouder ben dan 45 moet ik ook nog een bloed test doen om Cholesterol levels te controleren (waar van ik weet dat ze te hoog zijn) en een ogen test. Dus al met al een stuk wijzer, maar nog steeds een hoop vragen en nog niet echt zeker of dit de juiste richting is. Dit onder meer omdat ik afgelopen vrijdag was uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek bij een bedrijf in Grafton. De eigenaar van het bedrijf had mijn advertentie in de krant gezien die ik (gratis) in juli in de lokale krant had geplaatst. Dit bedrijf maakt producten die gebruikmakende van GPS het mogelijk maakt om in een oogopslag te zien waar alle automobielen van een vloot zich bevinden. Een hele hoop andere informatie is ook tot je beschikking. Ze hebben meerdere producten waarvan een ervan een personal device is, wat gebruikt kan worden als je lange boswandelingen gaat maken, en je dan via satelliet precies gelokaliseerd kan worden wanneer dat nodig mocht zijn. Afijn erg interessante technologieën, alleen zijn ze op zoek naar een web programmeur, wat ik niet ben, maar we hadden een goed gesprek, en Rick (de eigenaar) zei dat ie met z'n business partner zou spreken en nog contact met me op zou nemen. Al met al een interessante ontwikkeling, maar we moeten nog effies afwachten wat het allemaal gaat worden.

De rest van deze week staat in het kader van het opbouwen van de Oktoberfest party die we aanstaande zondag geven. We verwachten een 20 tal mensen, inclusief wat vrienden van Sydney die een aantal nachten blijven overnachten. In dit soort gevallen is het heerlijk om zoveel ruimte tot je beschikking te hebben. Ik ga een lange tafel maken met een soort tent wat toch wel de belangrijkste items zijn van elk Oktoberfest, maar ook komt er nog een bar buiten met een TV, want die dag wordt ook de finale van de Rugby gespeeld, wat niet gemist mag worden. We hebben 40 Kransky's bij de slager besteld en gaan een Huzaren salade maken wat niet echt Duits is maar altijd erg wordt gewaardeerd door de Ozzies. Ook mag het nagelen niet worden vergeten, moet alleen nog een ouderwets hamer zien te regelen, degene die ik had is gesneuveld bij het laatste Oktoberfest wat we hielden. Dus volgende week een verslag hoe het allemaal verging !

"Babysitting" !

Afgelopen weekend werden we gevraagd door Mike & Fiona (stel wat iets verder op woont) om voor hun dieren te zorgen, afgelopen weekend. Ze hebben 3 honden, 3 katten, 2 schapen, een paard en een aantal kippen. 2 van de honden hadden ze mee genomen en de derde "Grippy" moest thuis blijven. Grippy is een Staffordshire Bull terier (Staffie zoals ze hier worden genoemd), wat goede familie honden zijn maar kunnen nogal moeilijk kunnen zijn met andere honden. Ze zijn verschrikkelijk sterk en zijn een beetje te vergelijken met Pitbulls, en daarom erg makkelijk instaat om andere honden te doden. Grippy is niet zo slecht maar voor de zekerheid hebben ze 'm toch maar thuis gelaten, omdat er ook andere honden aanwezig waren op de locatie waar ze verblijven. Om Grippy wat gezelschap te geven zijn we effies gebleven en hebben wat fetch met 'm gespeeld. ook moesten de kippen worden gevoerd, en mochten we de gelegde eieren mee nemen. Zondag ochtend lekker eieren met spek gegeten, verser eieren kan je niet hebben. We zijn ook aan het overwegen kippen te nemen, maar het schijnt dat kippen slangen, vossen, goanna's (grote hagedissen) en adelaars aantrekt. En ik weet niet wat onze eigen killer (Rusty) gaat doen als er kippetjes rondt lopen. Toch moeten we het maar eens proberen met een paar kippen, je hebt dan tenslotte zekere de garantie dat je "Free Range" eieren hebt. Molly het paard is ook een erg vriendelijk beest, en volgde ons overal toen we daar waren. Wij zijn niet echt bekend met paarden, maar bijna iedereen hier heeft wel een paard rond lopen. Verder heb ik gebruik gemaakt om de vrij op de grond liggende paarde poep op te scheppen om dat weer te gebruiken als mest in de 2 nieuwe groenten bedden die ik laatst heb aangelegd.

We zijn deze week wederom weer druk geweest met branden van stukken bosgebied. Dit zijn waarschijnlijk de laatste voor dit seizoen omdat het nu toch echt te warm begint te worden. Ikzelf vindt dat niet zo heel erg, want het vergt toch wel erg veel van je vrije tijd, afgelopen zaterdag zijn we tot 1uur 's ochtends de volgende dag bezig geweest. Maar hopelijk komt het allemaal ten goede van de zomer en hoeven we minder uit te rukken voor bosbranden die volledig uit de hand branden. De brand die we afgelopen zaterdag hebben gedaan betrof een gebied waar zo'n 12 families wonen. Ik sprak met een van de bewoners, en die vertelde me dat als wij de brand niet hadden geïnitieerd, hij het zelf had gedaan met alle gevolgen vandien. Wij hadden 4 brandweer wagens tot onze beschikking om de brand in toom te houden, dat had niet het geval geweest natuurlijk als de bewoners dit zelf hadden aangestoken. De bosbranden aan het begin van dit jaar in Victoria waar een hoop doden zijn gevallen heeft de mensen behoorlijk "bang" gemaakt. Onder meer omdat er wordt beweerd dat er veel minder doden zou zijn gevallen als er meer van die geplande bosbranden (die wij nu uitvoeren) hadden plaats gevonden. Dus met andere woorden de lokale bewoners waren erg blij en hadden s'avonds boterhammen etc. voor ons gemaakt, die erg welkom waren.

Volgende week woensdag ga ik naar Coolangatta voor een sollicitatie bij het Australische leger. Dit is ruim 3 uur rijden bij ons vandaan, dus ga ik dinsdag in de loop van de dag naar mijn maat Kenny in de Gold Coast wat niet al te ver is van Coolangatta. Dit voorkomt me dat ik woensdag voor dag en dauw de hort op moet de sollicitatie begint namelijk om 8:30 in de ochtend. Ben erg benieuwd wat ik te horen krijg in dit interview, ik ben namelijk niet bereid om te verhuizen, en ook niet om uitgezonden te worden naar oorlogs locaties, dus misschien wordt dit wel het kortste sollicitatie gesprek zijn in m'n leven. Desalniettemin hoop dat dit geen probleem hoeft te zijn omdat dit een functie voor het reserve leger, en de locatie van de functie in Grafton is, waar Jeanette ook werkt. Het is een logistieke functie, wat ik leuk vindt en voor me gevoel ook goed in ben, dus wie weet, meer hier over in de volgende editie van de blog.........

Hazard reduction burn

Eindelijk was het dan zover, de lang geplande afbranding (hazard reduction burning) van een gedeelte van het bos waar we leven gaat plaats vinden. Het is gebruikelijk in de Australische bossen dat die regelmatig branden, dit is zelfs een noodzakelijk gebeuren voor sommige planten. De zaden van die planten ontkiemen niet zonder bloot te worden gesteld aan vuur. Voor het grootste gedeelte van de volwassen bomen is dit ook geen probleem, en groeien weer gewoon verder, een hoop andere planten branden tot de grond af, maar de wortels blijven leven, en beginnen een week na de brand al weer te groeien, erg fascinerend vindt ikzelf ! Afijn, we (vooral ik) wilde erg graag dat deze brand plaats vond voor de zomer. D'r liggen namelijk erg veel dorre bladeren en takjes die niet erg veel nodig hadden om in de fik te gaan op een zomerse dag van meer dan 40 graden. Er waren die dag 2 branden gepland in de ochtend een bij iemand anders en in de middag degene bij ons. Jeanette was die ochtend al in vol ornaat in de keuken om het ontbijt voor te bereiden. We werden om 9 uur bij de brigade verwacht om van daar naar de eerste geplande afbranding te gaan. Onze brigade (Halfway Creek) heeft 2 brandweer wagens, er kwam een derde van een "buur" Brigade (lanitza). Helaas nam de eerste afbranding erg veel tijd in beslag omdat het om een of andere reden niet erg goed wilde branden. Dit had tot gevolg dat we pas om een uur of 3 klaar waren, en er dus niet echt tijd meer was om onze afbranding te doen. Ian onze captain had echter te horen gekregen dat hij onze brand niet de volgende dag mocht doen omdat de weersvoorspelling aangaf dat het te warm zou worden. Ondanks dat we er allemaal redelijk door heen zaten (het is een erg inspannende job), was iedereen bereidt om toch nog met de onze afbranding te beginnen. Een afbranding gaat als volgt te werk, 1 of 2 personen lopen met een driptorch (een reservoir met een mengsel van diesel en benzine, die brandende druppels laat vallen) vooruit langs de grens waar de brand moet gaan plaats vinden. Aan een kan van die grens wil je gaan branden aan de ander kant niet, en het is erg belangrijk dat die ander kant niet gaat branden omdat dan het vuur uit de hand kan gaan lopen. Om die reden gaat er een brandweerauto achter aan om de rand die niet mag branden nat te houden. Nu praten over 20 hectare (een aantal hectare van de buur man en een aantal van ons) dus een behoorlijke job. Zeker als je rekening houdt dat voor een groot gedeelte we dit in het donker hebben volbracht, ik liep met een zaklantaarn (om te kijken waar ik liep) in de ene hand en in de ander hand de driptorch om de boel in de fik te zetten. Ian onze captain had er echter een zwaar hoofd in omdat als het 's avonds afkoelt het over het algemeen moeilijker is om het vuur gaande te houden. Nu dit was geen enkel probleem vanaf het moment dat we de boel aanstaken laaide het vuur tot soms angstaanjagend hoog in de bomen op, wat niet echt de bedoeling was. Achteraf zei Ian dat als het hoofdkantoor dit had geweten hij nooit toestemming had gekregen, gelukkig hebben we alles goed onder controle kunnen houden. Tijdens het afbranden was Tyson een van onze honden ontsnapt door het hek waar alleen hij door heen past. Hij had waarschijnlijk Jeanette zien lopen (Tyson & Jeanette hebben een hele hechte band) en wilde naar haar toe, gelukkig zag Ian 'm lopen en heeft 'm onderschept, we durven er niet aan te denken wat er had kunnen gebeuren als Ian 'm niet had gevonden. Na een erg lange en vermoeiende dag (13 uur) hebben we als afsluiting wat biertjes gedronken bij ons thuis en daarna is iedereen naar huis gegaan. Want de volgende dag moet er worden gecontroleerd, het brandt dan nog steeds wat geen probleem is als het maar niet meer brand aan de rand (containment line) van het afbranding wat de afscherming is voor de rest van het bos. Dit houdt in dat je weer met de brandweerauto langs de 20 hectare moet om alles wat wat zich op de randt bevindt en maar enigszins smeult te blussen. Het was inmiddels Jeanette der verjaardag, en we zijn wederom een groot gedeelte van de dag bezig geweest met het controleren. Is weer eens wat anders voor een verjaardag. 's middags hebben we wat worstjes op de BBQ gegooid zodat iedereen wat in hun maag had, en het minste wat we voor ze konden doen, vergeet niet dat dit allemaal vrijwilligers werk is, en dat mensen hun vrije tijd hier voor op offeren. Gelukkig duurde deze dag niet zo lang en zijn volgens traditie 's avonds lekker met z'n tweetjes uit eten geweest, dat hadden we wel verdiend. We zitten nu dus met een stuk grond wat helemaal zwart is geblakerd, helaas is dit maar 1/3 van wat ik eigenlijk wilde, maar beter iets dan niets, volgend jaar de rest, laat nu de zomer maar komen !

Camping

Jeanette had van de week de hele week vrij, en dit was een goeie gelegenheid om de camper-trailer aan te haken en de omgeving eens gaan te verkennen. We hadden toen we nog in Sydney woonde een aantal mooie plekjes gevonden waar we van de omgeving konden genieten en ook de honden mee konden nemen. Honden zijn in Australië niet erg welkom, bijna overal zijn geen honden toegelaten wat mijns inziens een beetje hypocriet is. Helaas zijn dit de regels en limiteren we ons heel erg als we ze mee nemen op vakantie, desalniettemin vinden we het prettig om ze bij ons te hebben dus leren we te leven dat onze mogelijkheden beperkt zijn. Afijn onze favoriete stekjes in Sydney waren toch al snel ruim 3 uur rijden, wat je niet zo gauw doet voor een enkele overnachting. Nu hebben een aantal kennissen ons gewezen op een plekje wat Dalmorton heet en aan een prachtige rivier ligt, wat een zijtak is van de Nymboida rivier waar veelvuldig wild-water rafting wordt gedaan. Dus gingen we "gepakt en gezakt" richting Dalmorton, wat ons niet veel meer dan 1.5uur nam. Dalmorton is een "Ghost town" wat inhoudt dat alle bewoners het dorpje hebben verlaten en er alleen wat leegstaande huizen staan. Het was inderdaad een schitterende omgeving, waar sommige stukken regenwoud te zien waren. We hadden al snel een mooie plek gevonden waar geen andere ziel was te vinden. Er zijn ook geen faciliteiten, maar dat zijn we wel gewend, daarom hebben we alles bij ons water, douche, eten, etc. Je moet alleen zelf een gat in de grond graven als je je behoefte moet doen. Jessy was in haar sas en spendeerde bijna de gehele dag in het water, Chicko daarentegen is bang voor water. Na wat tijd in 'm te hebben gestoken om 'm ervan te overtuigen dat ie niet bang hoeft te zijn van het water, kwam ie uiteindelijk door het water naar me toe, wat weer een overwinning is voor hem. Toen we Chicko oppikte van het asiel was ie verschrikkelijk bang voor alles wat bewoog, hij was mishandeld en heeft een tijdje gezworven, maar zijn gedrag begint langzaam te veranderen, hij gaat tegenwoordig zelfs naar vreemden toe, wat een grote stap is in de goeie richting. S'avonds koelde het redelijk af dus hebben een lekker kampvuurtje gemaakt. We nemen altijd een kettingzaag mee zodat we voor onze eigen (dood) hout voorraad kunnen zorgen. Omdat het zo afkoelde in de avond, gaf dit de volgende ochtend een prachtige laag hangende nevel boven de rivier, tijdens zonsopgang. Na een paar daagjes hier heerlijk te hebben gerelaxt hebben we de boel opgepakt en zijn richting Glenn Innes gereden. Dit is een plaatsje met een hoop Keltische geschiedenis, in hoeverre je van geschiedenis kan spreken in Australië. Op de weg heen naar Glenn Innes over de Gwydir Highway werden we nog verrast door het feit dat dat de lokale boer zijn koeien effe wilde laten grazen aan de kant van de snelweg. Je moet weten dat je hier 100Km/u mag rijden, maar eerlijkheidshalve dien ik te melden dat het goed was aangegeven, dus niet echt een probleem. Glenn Innes lig op een hoogte van 1070 meter, wat inhoudt dat het er een stuk kouder is, en daar hadden we niet op gerekend, wat viel dit tegen. We leven denk ik te lang in een warm klimaat en vonden 15 graden met een gure wind niet echt prettig. Desondanks hebben we buiten in een park onze lunch opgegeten met een warm bakkie thee. Op de terugweg zijn we door Washpool National Park wat onderdeel is van de Gibraltar Range National Park. Toen we weer thuis kwamen kregen we te horen dat de lang geplande afbranding van een gedeelte van ons bos eindelijk aankomend weekend plaats gaat vinden. Dus weer aan de slag om dat allemaal voor te bereiden.